اپیدمیولوژی کم خونی فقرآهن در دختران دانش آموز ۱۷-۱۴ ساله شهرستان شاهرود طی سال ۱۳۷۶

سابقه و هدف: با توجه به شیوع کم خونی در نقاط مختلف کشور و عوارض شناخته شده بیمار بویژه در دانش آموزان و نظر به عدم اطلاع از وضعیت آن در شاهرود، این تحقیق به منظور تعیین اپیدمیولوژی کم خونی فقرآهن در دانش آموزان 14 تا 17 ساله شهرستان شاهرود طی سال 1376 انجام گرفت. مواد و روش ها: پژوهش حاضر با روش توصیفی بر روی تعداد 520 نفر از دانش آموزان که به طور تصادفی انتخاب شده بودند انجام و پس از اخذ 6cc خون، مشخصات فردی دانش آموزان و محیطی خانواده آنان بررسی و ثبت گردید. دانش آموزانی که هموگلوبین آن ها کمتر از 12 گرم در دسی لیتر داشتند به عنوان کم خونی تشخیص و با توجه به mcv و میزان هموگلوبین، آزمایش آهن و tibc به عمل آمد و افراد مبتلا به کم خونی فقرآهن مشخص گردیدند. شیوع بیماری تعیین، فاصله اطمینان آن در جامعه برآورد و نقش عوامل موثر در بروز آن تعیین شد. یافته ها: شیوع کم خونی فقرآهن 5.2 درصد (در شهر 4.2 و در روستا 7.9 درصد) و میزان هموگلوبین دختران مبتلا به کم خونی فقرآهن 2±10.6 بود. با افزایش سن میزان کم خونی فقرآهن کاهش و سطح تحصیلات والدین و شغل پدر در کم خونی فقرآهن فرزندانشان نقش دارد. نتیجه گیری: کم خونی فقرآهن در دانش آموزان دختر شاهرود از شیوع کمتری برخوردار است. تحقیقات تحلیلی برای تعیین رابطه دو عامل وضعیت شغلی و سطح سواد والدین با بروز کم خونی فقرآهن را توصیه می نماید.